عطر باران

بانوی عطش! عشق تو را شعله کشیده ست

آن گونه که داغ از جگرت سرخ چکیده ست

تو بغض گلوگیر علی در دل چاهی

یک شاخه از آن یاس سپیدی که خمیده ست

ایوب ترین صبری و یعقوب ترین درد

یک لحظه غمت سینه ی یک عمر دریده ست

یا دست غریب تو به پهلوی کبود است

یا داغ لبان تو به رگ های بریده ست

غیر از تو به طشتی سر خورشیدترین را

غیر از تو به طشتی جگر پاره که دیده ست

ای وای از آن دم که دل دربه درت آه

بین سر و تن خسته و تب دار دویده ست

بانو! چه به روزِ شب و روز آمده وقتی

دستی و سری از مه و خورشید بریده ست

خورشید که سر می زده از شانه ات ای کوه

امروز چرا بر سر زانوت دمیده ست؟!