عطر باران

چه خوش گفته است :
يار مردان خدا باش که در کشتي نوح
هست خاکي که به آبي نخرد طوفان را

و تو مرد خدا بودي که براي خدا کار کردي… و گرنه آن زمان چه کسي مانند تو دکتراي الکترونيک و فيزيک پلاسما داشت ؟! مي داني با اين مدرک چه مي توانستي بکني ؟… اين مدرک مهم آن هم از معتبرترين دانشگاه جهان ، بروکلي. سازمان فضايي آمريکا (ناسا ) به تو پيشنهاد عضو هيأت علمي بودن را داد و تو خيلي سهل ، خيلي راحت خنديدي و گفتي : نه !!… هيچ گاه از يادت نرفته بود که مادرت هميشه به تو سفارش مي کرد: « فرزندم ! هيچ وقت خدا را فراموش نکن ». و تو خدا را فراموش نکردي ! آمدي و ثابت کردي ،که « دکترا براي دلت خيلي حقير است » . آمدي ، چون مردان خدا، حتي نيم قدمي را براي دشمن او بر نمي دارند، و تو نخواستي تا دانشت را براي دشمن خرج کني … و امروز … به راستي تو که بودي ؟…
به ( وأعدوا لهم ما استطعتم من قوه و من رباط الخيل … ) (1) يقين داشتي ، که در سرزمين کفر نيز نيروهاي انقلابي را گرد هم آوري تا دين خدا را احيا کني.
تو به دنيا دل بسته نبودي ؛ چرا که دنيا را نمي خواستي . تو دل به معبود سپرده بودي و آنان که دل در گرو عبوديت الهي دارند و از بندگي مي سوزند و وصال حق را مي طلبند را با دنيا چه کار ؟!…
چمران؛ دلاوري که پاوه را با نام تو مي شناسند، و دهلاويه را با نام تو …! در عشق لايتناهي سوخته بودي که گفتي : « هيچ نمي دانستم که در دنيا آتشي سوزان تر از آتش وجود دارد ». (2)
آن ها که با تو بودند، آن ها که تو را ديده بودند، آن ها که با تو همدم بودند، ديدند چگونه سراپاي وجودت در خدمت حکومت اسلامي و رهبري آن بود، و براي بنا و بقاي آن، هر چه در توان بود را گذاشتي ؛ بي آن که حرفي بزني ، يا به رخ کشي و منت نهي !
تو اگر مي خواستي ، مي توانستي در رفاه باشي ، اما ساده زيستي را برگزيدي . تواضع ، اقتدار، صلابت ، ايستادگي و تحمل در مقابل حرف ها و گفته ها و… اين ها را نيز از مولايت علي عليه السلام آموختي ؛ همان کشتي بان کشتي شکسته وجودت، که خود مي گفتي :
« انيس تنهايي من ، غمخوار من ، هنگامي که کوهي از غم مرا مي فشرد ، تسلابخش قلب مجروحم ، هنگامي که در آتش درد مي سوزم، در طوفان هاي حوادث ، در گرداب هاي خطر و نابودي ، هنگامي که کشتي شکسته وجودم به تخته سنگ هاي کينه و نفرت برخورد مي کند، و باران تهمت و افترا بر من مي بارد، در تاريکي ظلمت، که ديگر هيچ اميدي ندارم و همه راه ها کور شده است و دل به نيستي نهاده ام و فقط « توکل علي الله » قلبم را روشن کرده است ؛ آن جا که علي عليه السلام کشتي بان کشتي شکسته وجود من است » . (3)
گاه مي انديشم چه مي شد اگر تو مجال مي يافتي تا تمام توان و استعدادت را که بسيار مورد نياز انقلاب اسلامي بود، به خدمت در آوري ! اما هيچ گاه نشد… و کاش مي شد تا تو برنامه هاي دراز مدتت را جامه عمل بپوشاني …
به راستي چمران ! دلاور دوران، چه قدر غريب بودي تو … و امروز همچنان غريب ماندي . امروز همه به حزب الله لبنان مي بالند و از افتخار آفريني هايش در برابر رژيم نژاد پرست غاصب صهيونيست غرق در غرور مي شوند، اما آيا مي دانند ، که همگامي با صفا و بي رياي تو با يار ديرينت امام موسي صدر ، شيعيان محروم لبنان را احيا کرد و حزب الله امروز را تربيت نمود؟!
تو را با خودت مي شناسيم چمران ! ، … که همه ي ابعاد وجودت، عرفانت، سوز درونت ، استعدادت، توانمندي ات، افکار و انديشه هاي والايت، محبتت، دلسوزي ات، دل نگراني و دغدغه ات براي اسلام و انقلاب و امام تو بود، اما به راستي غريبي چمران !
اي مرد خدا ! در مناجاتت با خدا، برايمان دعا کن.

پي نوشتها :

1. الانفال (8):60.
2. دکتر مصطفي چمران ، خدا بود و ديگر هيچ نبود ، ص 22.
3. دکتر مصطفي چمران ، زيباترين سروده هستي ، ص 14.
منبع: نشريه ي نامه ي جامعه شماره 45

يکي از عجايبي که در مورد مرحوم آيت‌الله العظمي شيخ عبدالکريم حائري يزدي (ره) مؤسس حوزه علميه قم نقل مي‌کنند چنين است:
ايشان در مواقعي که سرپرستي حوزه علميه اراک را بر عهده داشتند براي “آيت‌الله حاج آقا مصطفي اراکي “(ره) نقل کردند : «هنگامي که در کربلا مشغول تحصيل علم بودم در خواب ديدم شخصي به من گفت:«شيخ عبدالکريم! کارهايت را انجام بده و وصيت کن چرا که سه روز ديگر خواهي مرد». من از خواب بيدار شدم در حاليکه متحير بودم به خود گفتم:« اين يک خواب معمولي بود و تعبيري ندارد و آن را فراموش کردم.»
روز سه‌شنبه و چهارشنبه مشغول درس و بحث بودم و خوابي را که ديده بودم کاملاً از ياد برده بودم ،روز پنج‌شنبه که درس‌ها تعطيل بود با بعضي از دوستان به باغ بزرگ مرحوم سيد جواد رفتيم ،در آنجا قدري گردش و تفرج و مدتي را با مباحث علمي گذرانديم. نهار را همانجا صرف کرديم و ساعتي خوابيديم من نيز در گوشه‌اي به خواب رفتم ناگهان لرزه شديدي سراسر وجودم را فرا گرفت دوستانم به سويم دويدند و هرچه عبا و روانداز همراه داشتند روي من انداختند ولي همچنان بدنم لرز داشت و در ميان آتش تب افتاده بودم، حالت عجيبي بود حس کردم که حالم بسيار وخيم است به اطرافيانم گفتم:«کاري از دست شما ساخته نيست زودتر مرا به منزلم برسانيد».
آنان وسيله‌اي فراهم کردند و مرا به شهر کربلا رساندند و وارد منزل نمودند در منزل، بي‌حال و بي‌حس در بستر افتاده بودم، بسيار حالم دگرگون شده بود در اين ميان به ياد خواب سه شب پيش افتادم علائم مرگ را به وضوح مشاهده کردم و با در نظر گرفتن خوابي که ديده بودم مرگ را احساس کردم. ناگهان ديدم دو نفر ظاهر شدند و در طرف راست و چپ من نشستند نگاهي به يکديگر کردند و گفتند:«اجل اين مرد رسيده است مشغول قبض روحش شويم» در همان حال عجيب با توجه قلبي به ساحت مقدس حضرت اباعبدالله‌الحسين (ع) متوسل شده و عرض کردم:«اي حسين عزيز! دستم خالي است و کاري نکرده‌ام و زاد و توشه‌اي براي آخرت خود تدارک نديده‌ام، تو را به جان مادرت زهرا (س) از من شفاعت نما تا خداوند مرگ مرا تأخير اندازد تا فکري به حال خود نمايم».
بلافاصله پس از اين توسل ديدم شخصي نزد آن دو نفر آمد و گفت : «حضرت سيدالشهدا (ع) فرمودند شيخ عبدالکريم به ما متوسل شده و ما نيز در پيشگاه خداوند از او شفاعت کرديم تا مرگش را به تأخير اندازد و خداوند متعال تقاضاي ما را اجابت نموده است هم اکنون از نزد او خارج شويد!»
در اين موقع آن دو نفر به هم نگاه کردند و گفتند :«سمعا و طاعه»
پس ديدم آن دو نفر به همراه فرستاده امام حسين (ع) (سه نفري) صعود کردند و رفتند.در اين وقت احساس سلامتي کردم و به خودم آمدم صداي گريه و زاري اطرافيانم را شنيدم و متوجه شدم که بستگانم در اطرافم جمع شده و به سر و صورت خود مي‌زنند.
خواستم دستم را حرکت دهم ولي از شدت ضعف نتوانستم آرام چشم گشودم و ديدم که به رويم پارچه‌اي کشيده اند، خواستم پايم را جمع کنم ولي متوجه شدم که دو انگشت بزرگ پايم را بسته‌اند، (گويا مرا آماده غسل و کفن کرده بودند).
به هر زحمتي بود دستانم را تکان دادم و در آن حال شنيدم که کسي مي‌گويد:«ساکت شويد! گريه نکنيد، گويا بدن حرکت دارد!» همگان آرام شدند و رواندازي که به رويم کشيده بودند برداشتند و چشمم را گشودند و پاهايم را دراز کردند با دست اشاره به دهانم کردم که به من آب بدهيد کم‌کم از جا برخاسته و نشستم تا پانزده روز ضعف و کسالت داشتم و بحمدالله پس از مدتي کوتاه بهبود يافتم و اين موهبت به برکت مولايم حضرت امام حسين (ع) حاصل شد.

محضر الهی